پيام

پوريا
96/11/15

+ [تلگرام] قطعه اي از يک داستان کوتاه به نام (مهستي جلوي امام رضا نميخواند ) هنوز در وبلاگ منتشر نکردم مشهدي بودن حس خوبي است، بعضي ها درک ميکنند وبعضي ها نه! اينکه وقتي ميروي بيرون ميبيني عده اي دور از حرم به سمت حرم مي ايستند و دست بر سينه ميگذارند و اظهار ادب ميکنند. اينکه در شب هاي قدر موقع قسم خدا به امام رضا همه بلند ميشوند و به سمت حرم مي ايستند و طوري با امام رضا صحبت ميکنند که انگار خودماني¬ترند. اينکه وقتي دلت گرفته است ، وقتي جايي از زندگي گير ميکني سري به حرم بزني و آرام و بي دغدغه ، با سادگي و بي تکلف زمزمه کني آقا کمکم کن و طوري حرم را ترک کني که انگار کوهي به پشتوانه تو آمده است. اينکه حس ميکني يکي انگار هر روز و هر روز بعد از يک سلام سمت حرمش حواسش به تو هست. اينجايش را مشهدي¬هايي ميفهمند که نجف وکربلا رفته باشند، اينکه جلوي هر حرمي که مي ايستي، چه جلوي ايوان نجف باشد و چه حرم امام حسين، نا خودآگاه شايد به عادت ميگويي السلام عليک يا علي ابن موسي الرضا و بعد خنده ات ميگيرد از اين اشتباه و شايد افتخار کني به اين عادت زيبا. همه ي اين حس هاي خوب، همه خيابان هايي که به خاطر امام رضا رونق گرفته اند، مغازه هايي که به خاطر او ميلياردي شده اند، تمام نعمت هايي که به خاطر او نصيبمان شده است، (اينجايش را فقط اهل خرافات بخواند) " حتي زلزله هايي که به خاطر اون نمي لرزند"و تمام لطف ها و توجه¬هاي او در زندگيمان ، چه جوابي برايشان داريم ؟ يا درست تر بپرسم، چه جوابي برايشان داديم ؟ @infinity14

2-Shahin 97/3/4