به شهادت ِ قطره هاي باران ...

روي ِ زمين ...

به نشان ِ ستايش

زانو مي زنم

سرم را مي گذارم

روي ِ تربت ِ دل

وسجده ي ِ شکر ...

صحن ِ نگاهش

حال و هواي ِ دلم را عجيب دگرگون مي کند ...

هم واژه هايم را آورده اَم

و هم نخ ِ پاره شده را ...

تسبيح مي کنم واژه هاي ِ دلم را ...

وحالا باز هم ذکر ِ نام ِ او مي گويم . . .